Zincirlerinin ışıltısını güneş sanıyordu çoğu.
Prangalarının sağlamlığıyla güvendelerdi.
Başını kaldırıp bakamıyordu ademoğlu;
İnsanlık, safi et giydirilmiş kemiklerdendi.
Ölülerden ibaretti diriler..
Kim ne kadar ölebilirse o kadar olabiliyordu..
Olmak için, yok etme dininin vahyi inip duruyordu:
İliklerine, kemiklerine, uluyan cehennemin eteklerine…
Her umut, her sabır, her iyi, her “Lâ” boğuluyordu.
Yığın yığın cehennemdi insan dediğin:
Kulaklarda kutsal ağırlıklar,
Gözlerde kanlı ve mübarek geceler asılıydı.
Kitaplarında yazanlar vardı..
Kitaplarını efendileri getirmişti uykularından..
Eteklerinden sevap saçıyordu kisveler.
Yerlere düşen ecr kırıntılarıyla besleniyordu müritler..
Her uykuya dalışları bin keramet ediyordu..
Her secdeye bin zincir veriyordu efendiler.
Zincirlerinin ışıltısını güneş sanıyordu zavallı köleler.
RAMAZAN YAMAN